Kleren wassen en voetbal kijken: our life in Ghana

Vandaag is het onze twaalfde dag in Ghana. Het lijkt alweer zo lang geleden dat we iedereen uitzwaaiden op Schiphol. Na een prima vlucht van 7,5 uur en een overstap in Frankfurt landden we in Accra, daar waren we dan eindelijk: in Ghana! Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Accra begon meteen ons eerste spannende moment. Zou onze bagage aangekomen zijn? Na een poosje zagen we ze dan eindelijk: onze backpacks! Niks stond ons meer in de weg voor een fantastische tijd in Ghana. Met onze veel te zware backpacks kwamen we aankomsthal binnen. We werden meteen overvallen (niet letterlijk, gelukkig ;-)) door tientallen taxichauffeurs die ons allemaal graag wilden brengen naar onze bestemming. Wij wachtten echter op iemand die ons op zou komen halen van Meet Africa, en deze persoon (wij noemden het maar ‘het’) kon zowel Nana als Victoria heten. Ga maar eens op zoek naar een Nana of Victoria in zo’n enorme menigte! Na een hele poos wachten kwam er eindelijk een jongen naar ons toe met een bordje van Meet Africa. We liepen met hem mee en stapten met hem een taxi in. Hij had nog steeds geen woord gezegd, dus ik begon me ineens af te vragen hoe wel zo zeker wisten dat hij van Meet Africa was. Toen we een poosje aan het rijden waren zei hij dan de ‘geruststellende’ zin: ‘Welcome to Ghana’. Na ongeveer een halfuurtje rijden stopten we voor een grote poort. We gingen naar binnen in een heel donker steegje. We kwamen aan op een binnenplaatsje waar we Victoria ontmoetten. Gelukkig, we zaten goed! Het was pikkedonker, want Victoria vertelde ons dat de stroom was uitgevallen. We gingen met Victoria naar binnen, door een aantal donkere gangetjes (met of zonder kippen, we roken ze, maar zagen ze niet) en Victoria liet ons onze slaapkamer zien. Op de binnenplaats dronken we thee en aten we brood met zelfgemaakte pindakaas. Zo Nederlands is dat dus niet..

Na een zeer warme en belabberde nacht waren we alweer vroeg wakker. Na het ontbijt gingen we met Nana (de jongen die ons ophaalde) de stad in om een Ghanese simkaart en een busticket naar Tamale te kopen. Daar kun je in Ghana wel een halve dag voor uittrekken. Voor m’n gevoel hebben we uren gelopen in de brandende zon, en met een kapotte slipper. We moesten Nana goed in de gaten houden, want hij liep heel snel en we wilden hem niet kwijtraken. Ondertussen moest je ook goed uitkijken dat je niet in een put stapte, want aan putdeksels doen ze niet in Ghana. Ook stoplichten zijn er niet veel. Zebrapaden wel, maar die betekenen niks, die zijn denk ik om een beetje in de safari stemming te komen. Ik denk dat het Mole National park de zebrapaden sponsort. Dat betekent dus dat je voor je leven moet rennen om aan de overkant van de weg te komen, en als je slipper dan losraakt ga je op blote voeten verder. Nadat we eindelijk onze simkaart en het busticket in ons bezit hadden, brachten een bezoekje aan de markt en gingen we lunchen op het strand. We moesten een pendelbusje nemen naar het strand, wat al een hele ervaring op zich is. De deur wordt dichtgemaakt met een stuk touw, misschien zegt dat genoeg. Laat ik voor de lunch uitgerekend gekozen hebben voor het Ghanese gerecht ‘banku’ met tilapia, omdat ik toen nog enigszins in de ‘laten we alles proberen wat Ghanees is want dat is leuk’ mood was. Banku is een soort zure en pittige deegbal gemaakt van maïs, wat je in hele pittige saus doopt. En natuurlijk eet je het met je rechterhand. Nu ik het meer dan eens heb gegeten op TUFA, weet ik dan eindelijk een gerecht wat ik echt vies vind: banku. De vis was overigens wel lekker, maar enorm, en lastig te ontleden met alleen je rechterhand. Na de lunch namen we een verfrissende duik in de zee, dat was misschien wel onze laatste! Na twee pendelbusjes verder kwamen we aan bij Vic’s huis, waar we weer mochten genieten van een Ghanese maaltijd, namelijk yam. Yam vinden we het lekkerste Ghanese gerecht, dus we hebben de grap ‘yam is yammie’ op TUFA dan ook al gemaakt, ha-ha.

De volgende ochtend vertrokken we om 7:00 met de bus (met airco, hoera!) naar Tamale. We hadden gekozen om op de heenweg met de bus naar Tamale te gaan, omdat we dan wat van het land konden zien. De eerste paar uren hebben we echter slapend doorgebracht, we konden onze ogen niet meer open houden. We zullen het wel nodig hebben gehad. De overige plusminus 10 uur heb ik van alles gezien: marktkraampjes met dode koeien, varkens, geiten en bevers (?) (echt iets voor mij), kippen, levende geiten, slapende mensen onder bomen, vrouwen met kilo’s bananen op hun hoofd, kindjes met kilo’s bananen op hun hoofd, voetballende jongetjes, compounds van lemen hutjes, sloppenwijken, luxe villa’s etc. Rond 20:30 arriveerden we dan eindelijk in Tamale, waar we opgehaald werden door Mohammed (de driver) en Abbey (head-assistant) van TUFA. Na zo’n 25 minuten rijden kwamen we aan op TUFA. Mohammed en Abbey lieten ons het huis zien waar we de komende tijd. Het is een heel mooi huis met drie slaapkamers en een woonkamer! We voelden ons vanaf dag 1 helemaal welkom op TUFA, omdat iedereen hier (zowel de jongens als de staff) onwijs aardig is en alles wil doen om ons te helpen. We hadden nog een weekend de tijd om een beetje bij te komen en te acclimatiseren voordat we op maandag echt zouden gaan beginnen met onze stage.

Op zaterdag hebben we ons voorgesteld aan de 25 jongens die op TUFA voetbaltraining krijgen en naar school gaan. Op zaterdagmiddag zijn we gaan kijken bij een wedstrijd van de senior spelers bij het stadion van Tamale. Helaas verloren ze de wedstrijd. Tijdens het eten hebben we met de jongens gekletst die vooral veel wilden weten over Nederland. Drie van de jongens hebben afgelopen september stage gelopen bij FC Utrecht en vinden alles van Nederland fantastisch. Zelfs de kou en de regen. De jongens hebben allemaal de droom om profvoetballer te worden bij een Nederlandse club. Voor de rest hebben vrij weinig gedaan in het weekend, maar natuurlijk wel banku gegeten en heel vaak gezegd dat het warm is.

Op maandagochtend stonden we vroeg op, want we wilden gaan kijken bij de jongens die van 6:00 tot 8:00 voetbaltraining hebben. De opkomende zon is hier overigens prachtig. Na de training begonnen we dan met echte ‘werk’. We hebben gesproken met Jolanda (de directrice), de head-assistent en met de acht docenten die op TUFA werken. Na het overleg besloten we dat we de eerste week zouden gaan observeren tijdens alle lessen en vanaf de week erop interviews zouden houden met alle staff en de studenten. Na deze observatieperiode zullen we beter inzicht hebben in het schoolsysteem op TUFA en in de ideeën en mogelijkheden die er zijn voor de huiswerkbegeleiding. Op dinsdag stonden we weer vroeg op, want om 6:00 speelden de junioren een wedstrijd tegen de senioren, daar moesten we natuurlijk bij zijn! Na de training begonnen we met het observeren tijdens de lessen. We hadden verwacht dat de lessen echt totaal anders zouden zijn dan hier, maar dat valt ons enorm mee. Hoewel de lessen klassikaal gegeven worden, is er wel ruimte voor interactie tussen de docent en studenten, omdat de klas maar klein is. Ook is het duidelijk merkbaar dat de docenten een goede band hebben met de jongens. De jongens zijn allemaal heel gemotiveerd voor school en staan om 9:00 klaar om gezamenlijk de dag opening te doen. Ze zingen dan een Ghanees volkslied en zeggen een gebed. Twee van de jongens leiden de opening. Het is heel bijzonder om te zien dat deze jongens van 13-16 jaar al zo ontzettend wijs en zelfstandig zijn. Stel je in Nederland een klas voor met 25 jongens van dezelfde leeftijd, het zou één grote chaos worden.

Op vrijdagmiddag eindigde onze stagedag om 16:00, want de jongens speelden een wedstrijd tegen het nationale vrouwenteam van Ghana! We gingen mee in de overvolle spelersbus naar het stadion van Tamale. Hoewel de jongens het niet makkelijk hadden (het waren de junioren van rond de 13 jaar) wonnen ze van de vrouwen met 3-2. Op zaterdag gingen we voor het eerst met zijn tweeën naar de stad, wat nogal spannend was, want het is geenszins vergelijkbaar met welke Europese stad dan ook. Na een taxirit van zo’n 25 minuten en een klein botsinkje verder (ach, hoort erbij) was ik weer blij dat we levend aangekomen waren in Tamale. We hadden afgesproken om te gaan lunchen met Hilde, ook een Nederlandse stagiaire van Onderwijskunde die op de kleuterschool in Tamale stageloopt. Dit keer koos ik toch maar niet meer voor een Ghanees gerecht, maar voor.. jazeker.. patat! Dat smaakte goed. Er is een Tamale ook een klein supermarktje, dat hadden we nooit verwacht. Dus we hebben weer wat brood, fruit, nutella en la vache qui rit voor de komende week ingeslagen!

En toen was het alweer zondag, oftewel vandaag. Vanmorgen hebben de jongens ons geleerd hoe je met de hand je kleren wast, want daar kunnen Nederlandse vrouwen (en mannen) natuurlijk helemaal niks van. Niks een beetje poedelen in water met wasmiddel, nee, boenen zouden we. De was droogt hier gelukkig wel lekker snel, binnen een halfuurtje is droog! Vandaag hebben we de banku als lunch maar even overgeslagen en in ons eigen huis pannenkoeken gebakken met maïs/soja/pindameel. Geen echte Hollandse pannenkoeken, maar met heel veel nutella erop best prima te doen. Twee van de jongens hebben ook een pannenkoek geprobeerd en vonden het lekker (zeiden ze). Zo meteen gaan we ons wagen op ons eerste potje voetbal met de jongens.. We hebben al gezegd dat we niet goed zijn om ze een beetje voor te bereiden, maar ik vraag me af of ze zich überhaupt wel kunnen voorbereiden op mijn voetbalniveau… Misschien leer ik hier nog wat. Deze weblog is inmiddels natuurlijk veel te lang en saai, dus ik ga er een einde aan maken. Ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven van wat ons hier zoal bezighoudt. Ik hoop volgende week weer een weblog te kunnen schrijven, maar je kunt hier nooit ergens zeker van zijn, want het internet doet het vaak niet en de stroom valt een paar keer per week uit. Geniet van jullie regenachtige dagen in Holland, we zullen een zonnestraaltje opsturen.

Liefs,

Annemijn