'I medicate you, God cures you'
Blijf op de hoogte en volg Annemijn
24 Februari 2014 | Nederland, Nederland
Anola! Er is nu bijna een maand voorbij en zoals jullie lezen spreek ik al een woordje Dagbani. De kokkin van TUFA denkt echter dat ik inmiddels toch wel vloeiend Dagbani zou moeten spreken en begint nadat ze mijn bord heeft opgehaald (eindstand: 1 van 5 kilo rijst resterend) met de gebruikelijke openingszin: “You don’t like the food, hmm?’ . Ze werpt me een boze blik en begint daarna vrolijk door te praten in Dagbani, met wat gebaren die uitbeelden hoe ik precies zou moeten eten. Vervolgens loopt het ‘gesprek’ ongeveer zo: “I like it, but it’s too much for me’. ‘You don’t like it. Eat all!’. Ja, voor de verrassing een keer een negatieve opening van mijn blog. Dit is dan ook het enige probleem wat ik tot nu met de staff van TUFA ervaar. Met de assistant facility manager genaamd Alhassan (Ilse noemt hem Lavassa, want dat lijkt zo ontzettend op Alhassan) zijn we dikke vrienden, wat goed van pas komt als je ventilator, lampen en tv kapot zijn gegaan. Ja, ik weet niet of het komt doordat we in Ghana zijn, maar er gaat hier nogal eens wat kapot. De stroom valt ook nog wel eens uit (lees: elke dag) en het water stroomt hier ook niet standaard. Iedere dag waarop er water uit de douche komt is mooi meegenomen. Gelukkig is het plusminus 40 graden, dus zweten doen we niet.
Ok, terug naar een lopend en overwegend positief verhaal over onze stage, de kern van ons Ghanese bestaan. In de tweede week zijn we gestart met het interviewen van de docenten en de leerlingen. De docenten konden goed vertellen over de methoden die ze gebruikten om les te geven en waren erg positief over de leerlingen. De gesprekken met de leerlingen verliepen echter iets moeizamer. We voerden de gesprekken met groepjes van drie leerlingen en stelden hen een aantal vragen over het huiswerk. Ook mochten de leerlingen zelf ideeën opschrijven over hoe volgens hen de huiswerkbegeleiding verbeterd zou kunnen worden. Sommige leerlingen hadden goede ideeën, andere keken ons niet aan en durfden geen antwoord te geven op onze vragen. Je moet dan wel even flink doorvragen en heel geduldig zijn om er toch wat uit te krijgen. Al met al hebben we mooie resultaten verkregen uit alle observaties en interviews en deze uitgewerkt voor alle docenten.
Op zaterdag was onze voorraad aan mango’s, ananassen, bananen en nutella weer aardig op zijn eind en vertrokken we met onze eigen vertrouwde taxichauffeur en zijn iets minder vertrouwde auto richting Tamale. Eerst maar even lekker lunchen en zélf kiezen wat en hoeveel we zouden gaan eten. Toen we besteld hadden, werden onze relaxte lunchplannen toch enigszins verstoord toen er een Ghanees tegen ons begon te praten en daar de komende drie kwartier ook niet meer mee ophield. Inmiddels was hij bij ons aan tafel aangeschoven en vertelde hij uitgebreid over zijn baan bij het cultuurcentrum, zijn eigen winkeltje en alle bezienswaardigheden rondom Tamale. Toen we dachten eindelijk verlost te zijn omdat ons eten eraan kwam, liet hij ons weten dat het in zijn cultuur niet oké was om iemand te storen tijdens het eten. Zo dachten wij er ook over, alleen interpreteerde hij dat blijkbaar iets anders dan wij. Hij bleef namelijk zwijgend bij ons aan tafel zitten terwijl wij zwijgend zaten te eten. Nadat ik wat blikken en Nederlandse woorden met Ilse wisselde, hebben we hem maar medegedeeld dat we nog wat over werk moesten bespreken, omdat we elkaar zo weinig zien natuurlijk… Het was een goeie zet, want hij liet ons met rust. Na de lunch sloegen we onze nodige boodschappen voor de komende week goed in. In mijn vorige blog heb ik iets te vrolijk verteld dat je hier zelfs nutella kunt kopen. Dat kan namelijk, maar deze betreffende zaterdag besloot ik voor de gein eens even naar de prijs te kijken. Toen bleek dat een pot nutella hier 40 cedi kost, dat is ongeveer 13 euro. Hoewel ik er heel wat voor over heb, ging ons dat toch iets te ver.. In ruil daarvoor een pot honing dan maar.
Zondag was het weer pannenkoekenmiddag, nadat we onze kleine en grote wasjes hadden gedraaid. Ik heb de Ghanese was techniek toch nog niet helemaal te pakken... Na de lunch besloten we dat een verfrissende duik in een zwembad in Tamale geen heel slecht idee zou zijn. Onze taxichauffeur wist wel een zwembad, maar het was wel een stukje rijden. Eenmaal daar aangekomen bleek er geen water in het zwembad te zitten, want het zwembad was ‘under construction’. We waren inmiddels wel gewend aan de waterschaarste. Gelukkig stond onze taxichauffeur er nog en wist hij een ander zwembad in de buurt, dat ook nog eens open was! Afgezien van de absurd harde rapmuziek van Sarkodie et al en de dansende Engelsen en bling bling Ghanesen was een duik in het zwembad een ware uitkomst. Om 17:00 hadden we weer afgesproken met onze taxichauffeur, wat natuurlijk 17:45 werd. Zodra we de poort van het zwembad uitgingen verkeerden we ons weer in het authentieke Ghanese leven: hutjesdorpen, geiten, kippen, heel veel stof, afval, de brandende zon en schattige zwaaiende kindjes.
Op dinsdag hadden we een brainstormsessie met de docenten gepland over de plannen voor de huiswerkbegeleiding. Eerst presenteerden we onze resultaten van de observaties en interviews en vervolgens probeerden we een discussie in gang te zetten door het presenteren van stellingen. Dit lukte aardig: de docenten konden hun mening goed verkondigen. Ook waren ze het met onze plannen eens. We gaan de leerlingen workshops geven over het plannen, monitoren en evalueren van huiswerk en daarnaast over begrijpend lezen, het voorbereiden op examens en research skills. De rest van de week hebben we deze plannen uitgewerkt in een actieplan. Op donderdagochtend bracht ik nog even een bezoekje aan een dermatoloog vanwege huiduitslag op mijn handen, dat was ook weer een ervaring op zich. Uiteindelijk ben ik bij drie artsen geweest en heb ik drie keer betaald, waarvan één keer extra zodat ik niet hoefde te wachten. De wachtkamer met gammele klapstoeltjes en het kartonnen briefje met ‘I medicate you, God cures you’ boven de consultkamer illustreert misschien mijn ervaring.
Afgelopen weekend gingen we met Hilde (een andere stagiaire) en haar man naar Mole national park! We hadden een auto met chauffeur gehuurd en vertrokken zaterdagochtend om 7:30 richting Mole. Na een bumpy road van ongeveer 2,5 uur kwamen we aan bij Mole. We brachten snel onze spullen naar de hotelkamer, want om 11:00 konden we mee met een safaritocht. Het hotel was prachtig gelegen op een heuvel met uitzicht over Mole. We konden met de auto het park door, alleen moest er dan wel een gids mee. Omdat er maar vijf mensen in de auto pasten, konden we in de pick-up zitten. Dat was niet zo’n slecht idee, want zo hadden we nog een beter uitzicht en werden we nog een beetje bruin, of niet. Na 10 minuten zagen we de eerste groep olifanten al! Door het hoge gras (met slangen??) liepen we steeds een beetje dichter naar de olifanten toe. De rest van de tocht zagen we allerlei soorten antilopen, herten, zwijnen, vogels, apen en waterbokken. Na de safaritocht konden we lekker een middagje chillen in het zwembad boven op de heuvel, waarvandaan we een mooi uitzicht hadden en soms zelfs dieren konden spotten. De volgende ochtend zouden we om 7:00 weer een tocht gaan maken, maar om 6:30 klopte Hilde bij ons op de deur. Toen we de deur openden, schijn ik een rare sprong gemaakt te hebben. Een paar honderd meter voor onze hotelkamer stond een groep olifanten! Toen we om 7:00 vertrokken, stond er nog een groep olifanten vlak voor het hotel die letterlijk hele bomen aan het verorberen waren. De rest van de tocht zagen we wat minder dieren dan de dag ervoor, maar het was zeker de moeite waard. Na de safaritocht hebben nog een middagje kunnen relaxen aan het zwembad en na de lunch vertrokken we weer naar Tamale. Het was een heel mooi weekend! Deze week willen we gaan starten met het geven van de eerste workshop, ben heel benieuwd hoe dat gaat. Na zo’n relaxt weekend was het vandaag wel weer even wennen, werken in de hitte valt niet altijd mee. Ik hou jullie op de hoogte. Bedankt voor alle getoonde interesse, ik vind het super dat jullie mijn blog volgen!
Liefs,
Annemijn
Ok, terug naar een lopend en overwegend positief verhaal over onze stage, de kern van ons Ghanese bestaan. In de tweede week zijn we gestart met het interviewen van de docenten en de leerlingen. De docenten konden goed vertellen over de methoden die ze gebruikten om les te geven en waren erg positief over de leerlingen. De gesprekken met de leerlingen verliepen echter iets moeizamer. We voerden de gesprekken met groepjes van drie leerlingen en stelden hen een aantal vragen over het huiswerk. Ook mochten de leerlingen zelf ideeën opschrijven over hoe volgens hen de huiswerkbegeleiding verbeterd zou kunnen worden. Sommige leerlingen hadden goede ideeën, andere keken ons niet aan en durfden geen antwoord te geven op onze vragen. Je moet dan wel even flink doorvragen en heel geduldig zijn om er toch wat uit te krijgen. Al met al hebben we mooie resultaten verkregen uit alle observaties en interviews en deze uitgewerkt voor alle docenten.
Op zaterdag was onze voorraad aan mango’s, ananassen, bananen en nutella weer aardig op zijn eind en vertrokken we met onze eigen vertrouwde taxichauffeur en zijn iets minder vertrouwde auto richting Tamale. Eerst maar even lekker lunchen en zélf kiezen wat en hoeveel we zouden gaan eten. Toen we besteld hadden, werden onze relaxte lunchplannen toch enigszins verstoord toen er een Ghanees tegen ons begon te praten en daar de komende drie kwartier ook niet meer mee ophield. Inmiddels was hij bij ons aan tafel aangeschoven en vertelde hij uitgebreid over zijn baan bij het cultuurcentrum, zijn eigen winkeltje en alle bezienswaardigheden rondom Tamale. Toen we dachten eindelijk verlost te zijn omdat ons eten eraan kwam, liet hij ons weten dat het in zijn cultuur niet oké was om iemand te storen tijdens het eten. Zo dachten wij er ook over, alleen interpreteerde hij dat blijkbaar iets anders dan wij. Hij bleef namelijk zwijgend bij ons aan tafel zitten terwijl wij zwijgend zaten te eten. Nadat ik wat blikken en Nederlandse woorden met Ilse wisselde, hebben we hem maar medegedeeld dat we nog wat over werk moesten bespreken, omdat we elkaar zo weinig zien natuurlijk… Het was een goeie zet, want hij liet ons met rust. Na de lunch sloegen we onze nodige boodschappen voor de komende week goed in. In mijn vorige blog heb ik iets te vrolijk verteld dat je hier zelfs nutella kunt kopen. Dat kan namelijk, maar deze betreffende zaterdag besloot ik voor de gein eens even naar de prijs te kijken. Toen bleek dat een pot nutella hier 40 cedi kost, dat is ongeveer 13 euro. Hoewel ik er heel wat voor over heb, ging ons dat toch iets te ver.. In ruil daarvoor een pot honing dan maar.
Zondag was het weer pannenkoekenmiddag, nadat we onze kleine en grote wasjes hadden gedraaid. Ik heb de Ghanese was techniek toch nog niet helemaal te pakken... Na de lunch besloten we dat een verfrissende duik in een zwembad in Tamale geen heel slecht idee zou zijn. Onze taxichauffeur wist wel een zwembad, maar het was wel een stukje rijden. Eenmaal daar aangekomen bleek er geen water in het zwembad te zitten, want het zwembad was ‘under construction’. We waren inmiddels wel gewend aan de waterschaarste. Gelukkig stond onze taxichauffeur er nog en wist hij een ander zwembad in de buurt, dat ook nog eens open was! Afgezien van de absurd harde rapmuziek van Sarkodie et al en de dansende Engelsen en bling bling Ghanesen was een duik in het zwembad een ware uitkomst. Om 17:00 hadden we weer afgesproken met onze taxichauffeur, wat natuurlijk 17:45 werd. Zodra we de poort van het zwembad uitgingen verkeerden we ons weer in het authentieke Ghanese leven: hutjesdorpen, geiten, kippen, heel veel stof, afval, de brandende zon en schattige zwaaiende kindjes.
Op dinsdag hadden we een brainstormsessie met de docenten gepland over de plannen voor de huiswerkbegeleiding. Eerst presenteerden we onze resultaten van de observaties en interviews en vervolgens probeerden we een discussie in gang te zetten door het presenteren van stellingen. Dit lukte aardig: de docenten konden hun mening goed verkondigen. Ook waren ze het met onze plannen eens. We gaan de leerlingen workshops geven over het plannen, monitoren en evalueren van huiswerk en daarnaast over begrijpend lezen, het voorbereiden op examens en research skills. De rest van de week hebben we deze plannen uitgewerkt in een actieplan. Op donderdagochtend bracht ik nog even een bezoekje aan een dermatoloog vanwege huiduitslag op mijn handen, dat was ook weer een ervaring op zich. Uiteindelijk ben ik bij drie artsen geweest en heb ik drie keer betaald, waarvan één keer extra zodat ik niet hoefde te wachten. De wachtkamer met gammele klapstoeltjes en het kartonnen briefje met ‘I medicate you, God cures you’ boven de consultkamer illustreert misschien mijn ervaring.
Afgelopen weekend gingen we met Hilde (een andere stagiaire) en haar man naar Mole national park! We hadden een auto met chauffeur gehuurd en vertrokken zaterdagochtend om 7:30 richting Mole. Na een bumpy road van ongeveer 2,5 uur kwamen we aan bij Mole. We brachten snel onze spullen naar de hotelkamer, want om 11:00 konden we mee met een safaritocht. Het hotel was prachtig gelegen op een heuvel met uitzicht over Mole. We konden met de auto het park door, alleen moest er dan wel een gids mee. Omdat er maar vijf mensen in de auto pasten, konden we in de pick-up zitten. Dat was niet zo’n slecht idee, want zo hadden we nog een beter uitzicht en werden we nog een beetje bruin, of niet. Na 10 minuten zagen we de eerste groep olifanten al! Door het hoge gras (met slangen??) liepen we steeds een beetje dichter naar de olifanten toe. De rest van de tocht zagen we allerlei soorten antilopen, herten, zwijnen, vogels, apen en waterbokken. Na de safaritocht konden we lekker een middagje chillen in het zwembad boven op de heuvel, waarvandaan we een mooi uitzicht hadden en soms zelfs dieren konden spotten. De volgende ochtend zouden we om 7:00 weer een tocht gaan maken, maar om 6:30 klopte Hilde bij ons op de deur. Toen we de deur openden, schijn ik een rare sprong gemaakt te hebben. Een paar honderd meter voor onze hotelkamer stond een groep olifanten! Toen we om 7:00 vertrokken, stond er nog een groep olifanten vlak voor het hotel die letterlijk hele bomen aan het verorberen waren. De rest van de tocht zagen we wat minder dieren dan de dag ervoor, maar het was zeker de moeite waard. Na de safaritocht hebben nog een middagje kunnen relaxen aan het zwembad en na de lunch vertrokken we weer naar Tamale. Het was een heel mooi weekend! Deze week willen we gaan starten met het geven van de eerste workshop, ben heel benieuwd hoe dat gaat. Na zo’n relaxt weekend was het vandaag wel weer even wennen, werken in de hitte valt niet altijd mee. Ik hou jullie op de hoogte. Bedankt voor alle getoonde interesse, ik vind het super dat jullie mijn blog volgen!
Liefs,
Annemijn
-
24 Februari 2014 - 22:04
Tiemen:
Haha, weer super verhaal! Mis je wel hoor! Doe voorzichtig en geniet samen! Benieuwd naar de foto's! -
24 Februari 2014 - 22:12
Giovanna:
Wat een top verhaal weer. Als alleen het eten niet altijd even lekker is en er bijna elke dag water uit de douchekraan stroomt is dat prima toeven in Ghana. Goed voor elkaar! Nu ik je verhalen lees, waan ik me weer voor even in Afrika. Mis het! Geniet met volle teugen van elke dag die nog gaat komen. Deze bijzondere ervaring zal je altijd bij blijven. Dikke kus vanuit Nederland. -
24 Februari 2014 - 23:14
Nadine:
Leuk om weer te lezen allemaal! Leuk om ook ff te lezen over hoe dat qua onderzoek verder gaat daar. Geniet ervan daar!! -
24 Februari 2014 - 23:53
John :
Leuk hoor olifanten en de zoektocht naar zwembaden. Fijn dat het goed gaat met je project. En inderdaad die nutella van 13 euro per pot, maar even mee wachten. Groeten John -
25 Februari 2014 - 09:49
Froukje & Lashinda:
Lieve Annemijn, we hebben je avonturen hier aan de keukentafel zitten lezen en genieten van je verhaal! Wat zal dat mooi zijn daar! We merken, is dat het weer lekker op z'n Afrikaans gaat: van te late taxichauffeurs tot weinig water, tja, This Is Africa! We kijken uit naar je volgende blog! -
25 Februari 2014 - 19:52
Wendy:
Hoi Annemijn, ik ben eens even goed gaan zitten voor jouw geweldig geschreven verhaal. Je hebt het Ghanese leven al aardig geabsorbeerd! Gaaf hoor al die indrukken van mensen, dieren, smaken, geuren, geluiden...Ben benieuwd of je al wat Ghanese dance-moves hebt uitgeprobeerd. Veel plezier en succes met je stage! P.s. Microvezel doekjes zijn heel goed voor al dat stof. Ik weet nog wel leuke weekkaarten voor je huiswerkklas of voor een workshop te gebruiken;) -
27 Februari 2014 - 19:27
Jannie:
Lieven Annemijn,
Zondagavond laat hebben we dit mooie verhaal zitten lezen, terwijl we al bijna naar bed gingen. Heb nu pas tijd om te reageren. Prachtig verhaal, schrijf er vooral nog veel meer!
Vandaag had ik het natuurlijk heel druk, want er was diploma uitreiking van Bas! Je hebt vast de foto's al gezien. Wist je dat Bas een analytische gave heeft? Daar gaan we nog veel van horen!
Fijn om allemaal zulke vrolijke berichten te horen. Ik heb natuurlijk altijd wel een beetje zorgen: hoe gaat het met je handen, eet je wel genoeg vezels en vitamientjes, je kent het wel van mij. Als de huiduitslag niet overgaat, wel terug gaan hoor!
Je moet natuurlijk de groeten van oma hebben, ze belt nog steeds elke dag om te vragen waar je bent en wanneer je terug komt. wel even een kaartje sturen hoor!
Tot je volgende blog en veel succes.
Dikke kus van mama -
10 Maart 2014 - 21:09
Gijs En Alie:
Hoi Annemijn,
Eindelijk tijd om te reageren op je weblog. Het is een super verhaal, leuk om te lezen. Fijn dat het zo goed gaat in Ghana. Een hele ervaring. Wat tof zo'n safari en dan olifanten voor je deur. Eng hoor. En dan die taxichauffeurs. Geduld hebben dus. Ook fijn dat je stage zo goed gaat.Wat een bijzondere ervaring. Ja die rijst zal wel je neusgaten uit komen. Wat zul jij straks weer genieten van een Hollands bord aardappelen. Annemijn we kijken uit naar je volgende weblog.Het ga je goed in Ghana.
Groetjes en liefs van Gijs en Alie. -
12 Maart 2014 - 18:46
Jannie:
Lieve Annemijn,
Ik heb al je foto's gezien. Heel erg leuk, zo krijg je een mooi beeld. Wat waren die olifanten dichtbij! En leuk om te zien dat de bevolking een foto van jullie wil maken. Jullie zijn net zo goed een attractie.
Hoe zit het eigenlijk met de Ghanese mannen, hebben jullie al veel huwelijksaanzoeken gehad? Of was dat toch een fabeltje?
Al een beetje aan het eten gewend? Straks lust je de Hollandse pot niet meer.
Jullie zitten al op de helft. Voor jullie gaat het waarschijnlijk nog sneller dan voor ons. Oh ja, we hebben je kaart gehad, dat gaat best snel vanuit Nieuwegein!
Schrijf snel weer eens wat op je blog.
Veel liefs van mama -
12 Maart 2014 - 19:22
Jannie:
hoi Annemijn en Ilse,
Ik reageer even op jouw blog Annemijn, want ik probeer la een paar keer op die van Ilse te reageren, maar weet niet hoe dat mote. Dit is dus eigenlijk bedoeld voor Ilse.
Dus: hoi Ilse,
Zo leuk om alles te lezen wat jullie meemaken. Jullie schrijven ook allebei heel leuk en beeldend.
Ik heb de indruk dat het heel goed gaat allemaal. Over heimwee heb ik nog niets gehoord of gelezen.
Fijn dat het met de stage zelf ook goed gaat.Nog 6 weken knallen en dan hopen dat er wat blijft hangen.
Ondertussen heeft Bas mij gebeld en ik hoor net dat het toch wat moeizamer verloopt. De motivatie voor de avondklas valt wat teegn, hoor ik net. Hopelijk kunnen jullie zo overtuigen van het nut van jullie plannen.
Heel veel succes!
Groetn van Jannie
-
06 April 2014 - 23:10
Adrienne:
Annemijn!
Als het water maar niet bruin uit de kraan komt.... toen Wilbert, mijn man, in Ethiopië zat om een vluchtelingenkamp te "leiden", voor soedanese jongens ( heb je " Wat is de wat" gelezen???), woonde hij in Gambela. Als we de kraan open deden noemden we dat Coca Cola....
Je vertelt niets over de apen van Mole... waren die er niet? Die schijnen nogal ondernemend te zijn!!! maar mooi dat jullie zoveel olifanten en andere dieren hebben kunnen zien,
liefs,
Adrienne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
