´Do small things with great love´

Er zijn inmiddels alweer bijna vier weken verstreken na mijn laatste blog, de tijd vliegt! Where to start… Een paar weken geleden zijn we vijf dagen gaan reizen via de Kintampo waterfalls naar Capecoast en weer terug. Voor een verslag daarvan verwijs ik jullie graag door naar de blog van Ilse, om het enigszins kort te houden (ilsevandijk.wordpress.com). Het was in ieder geval een hele mooie trip. En een fijne break op de helft van onze stage! Even vijf dagen buiten de muren van TUFA zijn, relaxen aan het strand en zélf kiezen wat we gaan eten ;-). In mijn vorige blogs heb ik veel opvallende Ghanese zaken beschreven, maar hoe langer ik hier ben, hoe minder het me opvalt. Langzaamaan raak ik gewend aan onze uit elkaar vallende taxi, de geiten die elk moment de weg over kunnen steken, de toeterende auto’s, de motorbikes met baby’tjes van enkele maanden oud voorop, achterop of bovenop de bagage, de vrachtwagens met geitjes er bovenop, de eeuwige zweetlucht.. Waar echter nog niet echt aan te wennen valt is de hitte, en de rijst. Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik verlang naar een koel briesje en een aardappel. Waar we ook nog niet helemaal aan kunnen wennen, is aan het feit dat je hier nooit weet hoe dingen gaan verlopen. Dat wil zeggen dat als je een afspraak plant, je nooit weet of en wanneer er iemand komt opdagen, je als wilt gaan douchen nooit weet of er wel water is en als je een film wilt kijken nooit weet of de stroom gaat uitvallen. Zo schrijf ik ook deze blog in het pikkedonker. En zo verheugden we ons afgelopen zaterdag op een avondje film (met Heineken bier!), maar bleek de avond toch iets anders te verlopen. Het begon met onze omzetstekker die doorgebrand was, waardoor we geen stroom meer hadden. We hebben al een stuk of acht omzetstekkers aangeschaft die stuk voor stuk zijn doorgebrand. De vraag is of het aan de stekker ligt of aan de stroom… We besloten de film maar op de laptop te kijken. Toen we de film net gestart hadden, begon het voor het eerst te onweren, en niet zo’n beetje ook! Het gevolg was dat we de hele avond in een hoekje weggedoken zaten en zogenaamd heel goed de film aan het volgen waren. Toen we eindelijk een beetje in de film zaten en klaar waren voor de ontknoping, was natuurlijk de batterij van de laptop leeg. Gelukkig had mijn laptop maar liefst batterij voor een halfuur, dus konden we de film op mijn laptop afkijken. Na de film was er zelfs nog een beetje batterij over om muziek te luisteren, dus het volume ging op zijn aller hardst voor een beetje zaterdagavond gevoel. En toen was het over met de pret.

De afgelopen weken stonden in het teken van de workshops over studievaardigheden voor de leerlingen. Daarnaast hebben we de docenten in individuele sessies getraind in het ontwerpen van huiswerkopdrachten en het geven van feedback op huiswerkopdrachten. De workshops voor de leerlingen gingen over plannen, samenwerken en het voorbereiden van examens. De eerste workshop ging goed van start: om 16:00 zouden we beginnen en om 15:55 zaten de jongens klaar! We hadden voor alle leerlingen een planningboek gemaakt voor deze periode en hebben hen de stappen uitgelegd voor het plannen van huiswerk. Dit was voor hen allemaal volledig nieuw en daarom ook lastig te begrijpen. In de uren huiswerkbegeleiding die volgden hebben we de stappen daarom nog een keer in kleine groepjes uitgelegd. ’s Avonds was er entertainment night en de jongens hadden op het bord geschreven: ‘Planning how to dance’. Met de transfer naar de praktijk zit het dus ook wel goed. Het plannen van de dansmoves heb ik echter nog niet in de praktijk gezien, het is een kwestie van volledig losgaan en zo raar mogelijk dansen. De vrijdagen erop was er overigens geen entertainment night, zo besloot het comité een halfuur voor tijd toen wij vroegen of er entertainment night was. Planning jongens, planning… Na het geven van de eerste workshop bleken we iets te enthousiast te zijn over de motivatie van de jongens, want de daarop volgende workshops waren ze op de afgesproken tijd nergens te bekennen. De laatste workshop was het toppunt, aangezien het drie kwartier heeft geduurd voordat we alle jongens bij elkaar hadden, omdat ze lagen te slapen. Nadat we allerlei smoesjes als redenen te horen kregen hebben we de workshop, hoewel diep gefrustreerd, maar op de automatische piloot afgedraaid. En na afloop van de workshop kwam hij dan voor het eerst om de hoek kijken, jawel, het ´ik wil naar huis´ moment. Gelukkig konden we ´s avonds onze frustratie kwijt in heel wat rondjes hardlopen om het voetbalveld, dat we sinds kort maar weer hebben opgepakt. Na wat weken trainen in de gym kwamen we erachter dat het toch ietsje koeler is om ´s avonds buiten te lopen. En ja, ik ben om, ik ´loop met Evy´. En ze is fier op me!

Het gedrag van de jongens van afgelopen vrijdag is door het management erg hoog opgepakt. Zij hebben de jongens weer even op het hart gedrukt wat een kans zij krijgen dat ze op TUFA mogen zijn en dat er vanuit Nederland in hen geïnvesteerd wordt. De boodschap is goed aangekomen, want gisteren zaten ze 10 minuten voor tijd in de huiswerkklas. En iedere ochtend moet één van de jongens de bel luiden en die ging vanmorgen om 8:40 terwijl ze om 9:00 moeten beginnen! Oké, dat hoeft nou ook weer niet.. “Doe normaal, dit gaat de ver!!!” was mijn eerste reactie. Laten we er ook even bij stilstaan dat we te maken hebben met 25 pubers die logischerwijs niet altijd zin hebben om te leren en niet altijd verder denken dan vandaag. En hoewel ze op TUFA zeker een enorme kans krijgen die ze moeten pakken, zitten we in Nederland ook niet elke dag op onze knieën om te bedanken dat we weer naar college mogen, en op de middelbare school al helemaal niet…

Twee weken geleden hebben wij zelf een tweedaagse workshop gevolgd en daar stond ik zeker niet om te springen. Het was een life skills training en wat dat precies inhoudt was onbekend. De workshop werd gegeven aan de leerkrachten op Naa Luro, een internationale basisschool in Tamale. Wij waren uitgenodigd om ook deel te nemen. De term ‘life skills’ klinkt mij iets te vaag en zweverig in de oren en dus heb ik van te voren al flink gespeculeerd over wat voor vage dingen ons te wachten zouden staan. Dan kon het alleen maar meevallen.. of toch niet. Toen we binnen kwamen zaten er al een aantal deelnemers op matjes op de grond. We werden verwelkomd door de life skills coach Peter. ‘Sit down on the mats and feel comfortable.’ Daar gaan we al, niks voor mij. Vervolgens moesten we de woorden die het eerste in ons op kwamen op briefjes schrijven en die in het lokaal plakken. Na deze opdracht moesten we in twee kringen gaan staan. We kregen een woord te horen en je moest tegen degene die tegenover je stond vertellen wat dit woord voor jou betekende. Out of the blue. De middag eindigde met het schrijven van een persoonlijk levensverhaal dat je vervolgens op een matje voor de groep mocht vertellen. Het ging hierbij vooral om de gebeurtenissen die een impact hebben gehad op je leven. Een aantal leerkrachten begonnen hun verhalen te vertellen, het één nog heftiger en indrukwekkender dan het ander. Het is onvoorstelbaar wat zulke jonge mensen in een land als Ghana allemaal al niet hebben meegemaakt. En toen mocht ik. Daar zit je dan, opgegroeid in het veilige Nederland, met je ‘ik weet het nog zo goed, ik was 3 en net verhuisd en mijn buurmeisje zei dat ik niet mee mocht spelen omdat ik te klein was’ verhaal. De volgende dag werd de workshop vervolgd, dit keer ging het over levensdoelen. Het waren twee indrukwekkende dagen, maar ook eens en nooit weer.

Inmiddels zijn de laatste drie weken alweer aangebroken, time flies. Ik probeer daarom op zijn Ghanees bij de dag te leven en zoveel mogelijk te focussen op de dingen die goed gaan. Toen ik vertrok heb ik van een vriendin een fotoboekje gekregen met een aantal uitspraken erin, mocht ik er even doorheen zitten. Één daarvan is: ‘Do small things with great love’. En dat doen we. Al is het nog zo’n klein stukje dat we hier kunnen neerzetten, ik geloof erin dat het in ieder geval iets losmaakt en mensen aan het denken zet. Inclusief mijzelf. En dat we aanknopingspunten kunnen geven voor de toekomst. De komende weken gaan we ons vooral richten op de evaluatie van onze opdracht. Aan de hand daarvan kunnen we aanbevelingen doen voor een vervolg, want we hopen natuurlijk dat de innovaties die we hebben doorgevoerd op TUFA zullen beklijven. Ook staat er nog een Dutch night op het programma, ook heel belangrijk natuurlijk! Koekhappen en stoelendans zullen op deze avond niet ontbreken en ook zullen we proberen de jongens nog wat Nederlands bij te brengen. Altijd handig voor als ze bij FC Utrecht komen voetballen. De dag voordat we terugvliegen naar Nederland vliegen we alvast naar Accra, waar we overnachten aan een prachtig palmbomenstrand. Iets om naar uit te kijken en vast en zeker een fantastische afsluiting van ons Ghanese avontuur. Nogmaals bedankt voor de lieve reacties, ook al heb ik niet altijd gereageerd, ik waardeer het zeer!

Liefs,
Annemijn (en ook een beetje van Ilse ;-))