Bring on, the day to come.

Lieve lezers,

Zojuist realiseerde ik mij dat ik helemaal geen 'laatste blog' geschreven heb en aangezien mijn moeder nog steeds klaagt dat ik veel te weinig blogs geschreven heb, schrijf ik bij deze mijn laatste blog. Vanuit Nederland weliswaar. De laatste twee dagen in Ghana hebben wij aan het strand doorgebracht, waar we nog even heerlijk hebben kunnen relaxen en verbranden (nee, geen calorieën, was het maar zo'n feest). Inmiddels ben ik alweer ruim een week terug en weer volop bezig met de 'normale dingen'. Toen ik net bezig was met mijn scriptie dwaalde ik weer even af naar Ghana en vond ik het tijd om er toch nog heel even bij stil te staan. Een blogje schrijven dan maar, om mijn Ghanese avontuur voor nu enigszins af te ronden.

De laatste weken in Ghana heb ik vaak gedacht aan het moment waarop ik weer in Nederland zou arriveren. De aankomst op Schiphol: wat moet ik gaan vertellen? Ik was doodsbang voor de vraag: 'hoe was het?' en dat ik dan geen antwoord wist te geven. Gelukkig werd deze vraag mij op Schiphol niet gevraagd en ging het allemaal als vanzelf. Ik heb me in Ghana ook vaak afgevraagd wat ik van Nederland zou vinden als ik weer terug zou zijn. Tijdens onze voorbereiding zijn we doodgegooid met de kans op de zogeheten 'cultuurshock', die je zowel tijdens je eerste weken in Ghana zou ervaren als na je terugkomst in Nederland. Niets was minder waar, vanaf moment dat ik landde op Schiphol voelde ik me weer in Nederland. Alles was immers hetzelfde gebleven als voor mijn vertrek en ik ben geloof ik toch wel aardig bekend met de Nederlandse cultuur. Het was weer precies zoals voorheen. Mijn leven in Nederland staat los van Ghana en is geenszins vergelijkbaar. Wel dacht ik tijdens mijn eerste week continu terug aan TUFA. Hoe laat is het er nu? Wat zou ik nu aan het doen zijn? Wat zou ik gaan eten? Hoe is het met de jongens? En de belangrijkste: hoe warm was het ook alweer? Ik kan het me al bijna niet meer voorstellen.

Eenmaal aangekomen in Nederland werd ik ook meteen weer overspoeld met keuzes. Wat ga ik eten? Wat doe ik aan? (eindelijk weer wat meer keus dan mijn drie sloeberbroeken en vijf shirts) Wat ga ik vandaag doen? Ga ik op de fiets of met de bus? Waar ga ik slapen? Ga ik nu aan mijn scriptie werken of morgen? Of overmorgen? Fantastisch, die vrijheid. Ik betrapte mezelf er wel op dat ik bij alles wat ik aan het doen was en bij alles wat ik at, moest zeggen: 'in Ghana heb je dit niet'. Voor mijn vertrek heb ik toch plechtig beloofd dat ik niet terug zou komen als wereldverbeteraar, die iedereen er constant op wijst hoe goed wij het hier wel niet hebben en hoe verschrikkelijk het is in de derde wereld. Nu houd ik me geloof ik toch nog aan deze belofte, aangezien ik helemaal niet geloof dat het in de derde wereld alleen maar verschrikkelijk is. Mensen hoeven zelf namelijk weinig keuzes te maken en doen het met wat er is, wat denk ik ook heel veel rust kan geven. Zolang je je veilig voelt, lieve mensen om je heen hebt, goed voor anderen bent, een bepaalde mate van vrijheid hebt en genoeg hebt om van te leven, dan hoeft het leven denk ik helemaal niet zo slecht te zijn. Dan ben je bezig met het dagelijks leven en met het moment van de dag, in plaats van met de toekomst en met de vragen 'is dit het?' en 'wat wil ik nog meer?', welke toch typerend zijn voor West-Europa.

Dit alles neemt natuurlijk nog niet weg dat als Nederlander bevoorrecht zijn en verantwoordelijkheid kunnen nemen voor ons eigen leven. Zolang je het niet weg kunt geven, gebruik maken van ons voorrecht dus! Dat brengt me bij het mooiste liedje van Racoon, waar ik afgelopen donderdagavond geweest ben:

'Bring on, the day to come and wear it like a brand new one!'


Ik weet dat lang niet iedereen mijn blogs gelezen heeft aangezien ze belachelijk lang waren en het niet altijd interessant is wat ik van dag tot dag meemaak. Toch wil ik mijn vaste volgers bedanken voor het lezen van mijn blogs en voor de positieve reacties, telkens weer! Dit was 'm dan, de laatste :).

Liefs,

Annemijn